Po przesłuchaniu najnowszego singla Marii Peszek zacząłem poważnie myśleć o tym, co udało mi się osiągnąć w życiu i czy kiedy stracę włosy po chemioterapii, moje odstające uszy nie staną się obiektem żartów? Łudziłem się nadzieją, że w roli muzycznego onkologa z pomocą przybędzie Antony Hegarty. Transseksualna artystka tworzy politycznie zaangażowany utwór, który nie budzi komórek rakowych w organizmie, ale niestety mimo ckliwej próby “Drone Bomb Me” nieszczególnie mnie wzrusza. Nie pomaga nawet zapłakana Naomi Campbell, która w teledysku głosem Anohni wyśpiewuje, że po stracie rodziny teraz sama chce zostać unicestwiona przez atak dronów. Jeśli tak ma wyglądać efekt wspólnej producenckiej pracy Daniela Lopatina i Hudsona Mohawke na całym Hopelessness to poczuję spory niedosyt. –A.Kasprzycki

Muszę przyznać, że do tej pory jeszcze zdarza mi się zapętlić "No Type" i przy rozkręconej na full muzyce powtarzać za chłopakami "bad bitches is the only thing that I like". Zasadniczo dzięki chwytliwości tego kawałka dobrze pamiętam każdy moment na imprezach, na których ktoś już po paru kolejkach postanawiał zarzucić jakimś trapem. Teraz Rae Sremmurd co jakąś chwilę wypuszczają single promujące ich drugi album, który miałby być kontynuacją debiutu, co sugeruje jego tytuł – SremmLife 2.

Jakiś tydzień temu duet wrzucił do sieci "Look Alive". Liczyłam na kolejny energetyczny banger, a dostałam muchę zamoczoną w smole. Wokale Swae Lee i Slim Jimmy’ego są gdzieś w tyle, pojawia się jakiś pogłos, do tego ogólny nastrój jest raczej ponury. To już nie jest kawałek, który puszczony w środku nocy wywoła wyśpiewanie refrenu unisono, ale raczej piosenka na dzień po – kiedy kac męczy i brakuje nawet siły na kliknięcie "next". –A.Kania

Znacie już nowy numer Bat For Lashes, to teraz pora zajrzeć na nasze własne podwórko. W kontekście “In God’s House” Natashy wspomniałem o kręceniu się w koło własnej estetyki i dawaniu nadziei na lepsze. Sprawa Rebeki porusza mniej więcej podobne problemy. Daleki jestem od mówienia twórcom co powinni robić, ale “Perfect Man” jest jednak poniżej oczekiwań względem tego projektu. Ofensywa synth-popu w naszym kraju daje co najwyżej średnie rezultaty – to fakt szeroko komentowany, ale sam genre nie jest przecież niczemu winny. Czy drugi album poznańskiego duetu coś w tej kwestii zmieni? “Stars” to nie jest, jednak chyba ważniejsze pytanie to: czy powinniśmy tego chcieć? –K.Pytel

Wstałem, Reno, dzień przywitałem japą roześmianą – w taki dzień rap jest opcją non stop graną. Następny Level zestarzał się co najwyżej średnio i broni się przede wszystkim zabawnymi linijkami, dlatego trudno powiedzieć, żebym miał wysokie oczekiwania w stosunku do nowej płyty. I zgodnie z oczekiwaniami zapowiedź 50/50 nie zachwyca. Nie wiem, czy to intro, skit, a może jednak normalny track, w każdym razie nawet propsy od Smarkiego Smarka nie sprawią, że przestanę przy tym ziewać. Raper z Bełchatowa mówi (on mówi, nie rapuje) pod sympatyczny bit i rzuca odkrywcze wersy ("Chcą mi wmówić, że czarne jest białe, pozwolę sobie być asertywny"). Nieważne, bo chodziło w tej zwrotce o to, że słuchałem nowego Reno. Po co? Nie wiem i nie mówię "tak-tak" jak pingwin, gdy pytają, czy będę do tego wracał. –P.Wycisło

Archy Ivan Marshall (Leonardo DiCaprio) aka King Krule, od 16 roku życia kombinujący w branży, oddał kolejny materiał podpisując się fałszywym nazwiskiem. Bezradny Tom Hanks (Tom Hanks) mógł tylko patrzeć na środkowy palec odlatującego w nieznane człowieka-widmo. Andy raz bez licencji i doświadczenia wjedzie z pełną nonszalancją na salony z jazz-punkowym odjazdem, aby późnym wieczorem założyć gumowe rękawice przekonując wszystkich podrobionymi dokumentami, że mają do czynienia ze specjalistą od darkwave'u. Post-punk, indie, fusion, dla niego może być wszystko co akurat wpadnie. Czasami poda ci rękę jako Zoo Kid, innym razem będziesz musiał wybierać jeden z jego 7 pseudonimów: Lankslack/Edgar The Beatmaker/Breathtaker, dzisiaj będzie jako Pimp Shrimp. Mimo oddechu FBI na plecach, z odjechanych inspiracji spokojnie skleja swoje ”Feel Safe 88”. Tym razem szału nie ma, zblazowane brzmienie nie skończyłoby się happy endem, gdyby nie siadająca jak mantra wokalna repetycja, no i zręcznie przeprowadzone zakończenie. Ostatecznie, kolejnej wykreowanej tożsamości udaje się cudem wykaraskać z zaciśniętej policyjnej pętli, unikając grozy zgnicia w Sztumie. Pewnie w końcu go dorwą, ale na ten moment: Archy mimo drobnych potknięć, wciąż jeden krok przed Hanksem. –M.Kołaczyk

No i całkiem fajny singiel jej wyszedł. Nigdy nie oczekiwałem od Rihanny niczego wielkiego, może dlatego całkiem podoba mi się zapowiedź nowego krążka, którego producentem wykonawczym ma niby być Kanye. Zobaczymy, co ten buc zdziała z Riri, ale na razie "Bitch Better Have My Money" brzmi jak drink powstały ze zmieszania The Pinkprint i Bangerz, tylko nieco rozcieńczony. Ale ja lubię i album Miley, i album Nicki, więc może nie delektuję się tym trackiem, ale wchodzi mi nawet nieźle (końcówka też). Zalecam pić do dna, zwłaszcza jeśli płacił ktoś inny. –T.Skowyra