Eeeej, naprawdę lubię tych zdolnych wariatów. Jakiś czas temu chwaliłem ich pierwsze single i dopatrywałem się wpływów Steely Dan. Teraz, gdy pojawił się "Who's Got You Singing Again", mogę tylko powtórzyć swoją opinię: PREP muszą kochać płyty Fagena i Beckera, co słychać w kompozycyjnej warstwie piosenki (wiadomo, harmoniczna elegancja, a już to charakterystyczne "zaznaczenie terenu" na 1:43 nie pozostawia złudzeń). Poza tym ogarnijcie, jak bardzo to jest ICH kawałek – imponują mi tym, że nie mając nawet płyty potrafili wykreować swój własny, rozpoznawalny, wyluzowany styl (PREParowany sophisti-funk?). Plus potrafią pisać tak zajmujące refreny, że wsłuchuję się jak zaczarowany. No i te fletowe igraszki jak z rajskiego ogrodu, w którym karty rozdają Cardigans... Eh, dajcie mi ich longplaya (bo z 4-utworowej EP-ki Futures, która ukaże się w październiku, znam już trzy wałki :| ), bo zapowiada się wyśmienite granie i oficjalne, zaszczytne miejsce wśród naszych ulubieńców w rodzaju Jensenów, KNOWER czy Inc. Serio serio. –T.Skowyra

Wydaje się, że przed Fabianą Palladino kariera stoi otworem. Zdobyła delikatny rozgłos, śpiewając w "Survive It" Ghostpoeta, wypuściła kilka szeroko docenionych demówek, propsy zbiera między innymi od Jessie Ware, a jej stary gra na basie w The Who. "For You" to dla niej oficjalny singlowy debiut i w moim odczuciu naprawdę niezły start. Sampha wymodził w podkładzie elegancką mieszankę zwiewności "Cloudbusting" (wybaczcie za oczywiste tropy, ale panna nawet kiedyś to scoverowała) i organiczności londyńskigo bitmejkingu, na której Fabiana płynie z neo-soulowym prądem spod znaku, powiedzmy, Alicji Keys. Kredyt zaufania jest jak najbardziej zasłużony. -W.Chełmecki

Wakacje się kończą i powoli wydawniczy sezon zacznie się rozkręcać. Jedną z rzeczy na jaką niespodziewanie czekam jest nowy album Palomy Faith. A to za sprawą nowe singla "Crybaby", w którym udało się zawszeć sporo przebojowych pierwiastków. Najwięcej znalazło się w napędzanym disco-vibe'em refrenie, ale mostek również robi swoje i staje się dobrze dobranym, brakującym elementem całości. Oczywiście taka stylistyka nie jest czymś nowym w śpiewniku Palomy, ale wydaje mi się, że niezbyt często udaje jej się trafić z tak nośnym songiem. A to zapowiada ciekawe rzeczy – The Architect ukazuj się już w listopadzie i może zaskoczyć wielu słuchaczy. Mam taką nadzieję. –T.Skowyra

Hendrik Weber zdradzał w wywiadach, że nowa płyta zrealizowana pod aliasem Pantha Du Prince będzie mocno "człowiecza" w porównania z poprzednimi dokonaniami artysty ("I wanted to cut through the digital dust that surrounds us"). Singiel promujący The Triad zdaje się potwierdzać tę tezę. Jaśniejsze, silnie taneczne oblicze minimalu Niemca z okresu współpracy z The Bell Laboratory spotyka tu kojące partie rozmytego wokalu Scotta Mou. Pierwsza tak ciepła i błoga zima w dorobku artysty, a zarazem strzał w dziesiątkę jeśli chodzi o dobór promującego nadchodzące wydawnictwo utworu. Mamy na co czekać! –W.Tyczka

Paweł Milewski − połówka duetu Twilite przesiadł się z folkującego indie popu na rzecz bardziej elektronicznych, intymnych, sypialnianych brzmień. I fajnie, bo choć takie granie nie jest wzorcem oryginalności rodem z Sevres (konotacji i podobieństw z hołubionymi przez nas artystami mógłbym wypisać sporo, ale po co), to wciąż w naszym kraju występuje w, nazwijmy to, niedostatecznym stopniu. Nie ma o czym mówić, Milewski robi to dobrze. Podoba mi się ukuty na podobieństwo najlepszych numerów Inc. szkielet rytmiczny tego utworu, podoba mi się pełna wyczucia i oszczędna produkcja autorstwa Phantoma i Michała Kupicza (swoją drogą co za skład) i wreszcie najbardziej podoba mi się refren, gdzie nienachalna wokaliza Pawła świetnie współgra z przetworzoną gitarą elektryczną i migającymi gdzieś na trzecim planie samplowanymi głosami. Dobrze zrobionego bedroom popu flirtującego z r&b nigdy dość. EP-ka od figurującego pod pseudonimem Better Person Adama Byczkowskiego już niedługo, ale projektem Pasts na ten moment jaram się w przynajmniej równym stopniu. Czekamy na więcej! −J.Marczuk