Po przygodach z nagrywaniem świńskich odgłosów i komponowaniem utworu poświęconego Łodzi nasz ulubiony Herbert z zaskoczki zapodaje "One Two Three" i na deser dokłada jeszcze całą ep-kę. Takie sezony ogórkowe to ja rozumiem. –J.Marczuk

"Jet Black, Starlit" – zapowiedź nowej EP-ki A Sunny Day In Glasgow – mogłoby być kakofoniczną, asłuchalną próbą dźwięku, zlepkiem trzasków, lodowatych synthów i nakreślonych gdzieś na ósmym planie gitar. Na szczęście drużyna dowodzona przez Bena Danielsa po latach bojów wie jak okiełznać pozorny bałagan, osadzając go na bardzo przyjemnym szkielecie akordowym i uzupełniając pełnymi dziecięcej euforii melodiami, jakich brakowało mi na niejednym shoegaze’owym rozczarowaniu w tym roku. Mała rzecz, a cieszy. –W.Chełmecki

Trochę żałuję, że napór popowych modernistów znacząco osłabł w ostatnim czasie. Dlatego z radością witam w naszych skromnych, porcysowych progach pochodzącą z Cardiff Hanę. "HEY IT'S ME UR FAV SPACE GIRL ;)" – takie hasełko widnieje na jej SoundCloudowym profilu, a akcja "Pretty Enough" rozgrywa się w post-PC-Musicowym krajobrazie, w którym kosmiczne, kubistyczne bryły bitów stapiają się z wirtualną słodyczą. Może nie jest to nowy poziom chwytliwości, ale siła rażenia tej nutki trochę onieśmiela. RIYL: Lido, Hannah Diamond, KNOWER, LIZ, Maxo, Wave Racer, Kingdom, Max Tundra, Sophie. Dodajmy do tego pewnie miejsce na liście Carpigiani i wszystko jasne. –T.Skowyra

Choć Haim zawsze był solidnym zespołem, to po odsłuchu ostatnich trzech singli muszę przyznać, że chyba szykuje się nam album znacznie lepszy niż debiut Days Are Gone. Choć "Little Of Your Love" na pierwszy rzut ucha jest niezbyt wyróżniającym się popowym rzemiosłem, to jednak warto dać mu szansę, bo po paru odsłuchach zdradza całkiem duży potencjał – zwłaszcza w sferze produkcji. Ilość detali, które przewijają się przez cały numer, czyli choćby zabawy synthowymi fakturami, uroczo wkomponowany country-motyw jako udany przykład dekontekstualizacji, ogólne bogactwo w aranżacji sprawiają, że chce się ten utwór ripitować odkrywając nowe szczegóły. Jeśli miałbym rzucić jakimś porównaniem, to pop o podobnych ambicjach w tym roku z zaskoczenia dostarczyło również Paramore i jestem pewien, że oba zespoły wzbogacą poptymistyczne podsumowanie roku na Porcys o nieco inne pierwiastki. –J.Bugdol

Kolektywne, redakcyjne podkochiwanie się w Wilburnie zawsze wydawało mi się na swój sposób nie tylko urocze, ale i zabawne. No bo, umówmy się, gdzie takiemu panu-od-monolitów Future do singlowej swobody i wyrazistości Thuggera? Jeffery już od dobrych trzech mixtape'ów rzuca same trójki, a posłuchawszy S/T, to już w ogóle wypadałoby urządzić jakiś wirtualny ostracyzm wszystkich tych, którzy podważają status czarnego Bowiego. A rys dwudziestopięcioletniego reprezentanta Atlanty przywołuję dlatego, że "Heatstroke" to w istocie trochę takie one man show (:-(), gdzie "king of the jungle, tycoon" w stu procentach leci na wajbie z naszego 7.6. Umówmy się więc, że chórki i refren Grande i Pharrella to tylko filler dla najlepszego rapowania i najśmieszniejszych metafor oraz porównań tej dekady. Produkcyjnie? Bez wątpienia najlepszy utwór na Random Access Memories. –W.Tyczka