Pierwsza myśl – intensywna siekanka; intensywna, ale mocno pustawa. Może to Grammy i słuszny wielo-zerowy kwit z chuchającym menago za plecami kładą się ciężarem na jego songwriterskiej wieloletniej passie, doprowadzając do tego dzisiejszego, brutalnego wykastrowania skalpelem drobnomieszczańskiego bezpieczeństwa oraz radio-friendly formy. Może tak... Pewnie tak. Co prowadzi do tego, że mogę sobie z tego powodu aktywnie działać i walić z partyzanta w Becka, kierowany pobudkami charakterystycznymi dla niszowego nerdowskiego fanbase'u zdzierającego szaty, że mainstream pcha się butem w moją przestrzeń i jaki w ogóle wypchany flet zaprosił pannę na sesyjkę w Earthdawna. Jako pretensjonalny płatek śniegu mógłbym sobie takie ewolucje wyczyniać, ale za tę chwilę, w której krojąc sobie jakąś cebulę lub intensywnie pocąc się obściskując się z pobliskimi ludźmi w busie, usłyszę sobie w radiu takiego omawianego dzisiaj Becka, z taką dopieszczoną produkcją – to za takie chwilę mogę mu całą tę sprzedaż za srebrniki darować, czekając z niecierpliwością na pięknego długograja, który po odwaleniu całej singlowej, bardzo przyzwoitej pańszczyzny odpali swoje pokłady kreatywności. −M.Kołaczyk

Wakacje się kończą i powoli wydawniczy sezon zacznie się rozkręcać. Jedną z rzeczy na jaką niespodziewanie czekam jest nowy album Palomy Faith. A to za sprawą nowe singla "Crybaby", w którym udało się zawszeć sporo przebojowych pierwiastków. Najwięcej znalazło się w napędzanym disco-vibe'em refrenie, ale mostek również robi swoje i staje się dobrze dobranym, brakującym elementem całości. Oczywiście taka stylistyka nie jest czymś nowym w śpiewniku Palomy, ale wydaje mi się, że niezbyt często udaje jej się trafić z tak nośnym songiem. A to zapowiada ciekawe rzeczy – The Architect ukazuj się już w listopadzie i może zaskoczyć wielu słuchaczy. Mam taką nadzieję. –T.Skowyra

Bardzo fajnie, Panie Hans, że Pan wracasz z nowym długograjem po pięciu latach! Niby zapowiadający płytę "Shinin" to nic nowego, no bo przecież kosmiczne, progresywne, ale również wyjątkowo "pragmatyczne" disco Norwega byłbym w stanie rozpoznać wszędzie, to jednak tym razem jestem ciut zaskoczony. Wokalne popisy Pani Grace Hall (która nie raz współpracowała już z Hansem-Peterem) przypominają mi kalifornijski boogie-funk lub post-disco z początków lat 80., które zostały tym razem umiejscowione na norweskim fiordzie, górskim wodospadzie i żyznej dolinie – muszę przyznać, że bardzo kręci mnie taka impresja! Lindstrøm po raz kolejny okazuje się być pierwszym estetą disco i w to mi graj. Czekam na płytę jak wściekły! –J.Marczuk

Czyżby Dornik znowu zaczynał zwycięski pochód, którego zwieńczeniem będzie znakomity SOFOMOR? Żadnych informacji o kolejnej płycie nie ma, ale myślę, że nowy numer jest wystarczająco jasnym sygnałem, że szykuje się coś większego. Nagrany wspólnie z Jungle "God Knows" otwiera nowy etap w jego songwriterskiej kronice – podczas gdy debiut prawie w całości pławił się w łagodnych, mleczno-alabastrowych barwach sophisti-popu, nowy kawałek nosi w sobie nieco bardziej różnorodną paletę kolorów. Kilka planów nachodzi na siebie równolegle w odpowiednich momentach: w głębi przewija się chórek, bas stabilizuje całą konstrukcję, syntezatory delikatnie przecinają całą oś, a wokal wprowadza luz i przebojowość. Jest tu coś z groove'ów Curtisa Mayfielda, a od 3:11 pojawia się duch Jacko, czyli Dornik wciąż robi swoje w trochę innym stylu i pozostaje tylko czekać na rozwinięcie pierwszego wątku. –T.Skowyra

Lone zapowiada drugą EP-kę z serii Ambivert Tools. Wydaje się, że Matt Cutler porzucił na moment fascynujące igraszki z rave'owymi schematami oraz zabawy z fluorescencyjnym instrumental hip-hopem i znowu oddaje się tanecznym wibracjom z house'owej rodziny. Nie będą się czepiać, dopóki próby będą tak udane jak "Mind's Eye Melody" – świecący, niespieszny, gładki jam związany duchowo z house'owym obliczem Larry'ego Hearda, doprawiony oczywiście swoistymi przyprawami z zestawu Lone'a. W sam raz na początek imprezy, w sam raz na przyjemny wieczór z dobrym drinkiem w fotelu. –T.Skowyra

Empress Of nie przerywa znakomitej piosenkowej passy i wraca z melodyjnym, słonecznym komunikatem dla hejterów, by "jak burrito się zawijali". Współautorką "Go To Hell" jest Caroline Polachek, skąd pewnie tyle tu miejsca dla przydymionego funku, ale duchowo – w charakterystycznej, człapiącej frazie – objawia się też Dev Hynes, którego Rodriguez wsparła przy okazji "Best To You". I co tu dużo mówić, wszystko mi się w tym kawałku podoba: muśnięcia lśniących synthów, chórki, subtelne przejście do mostka, śliczny refren, no i sama Lorely – jej swada, charyzma, flow. W zeszłym roku katowałem "Woman Is A Word", coś mi się zdaje, że i w tym czeka mnie podobna przygoda. –W.Chełmecki

Australijski duet Flight Facilities zawsze bardziej przekonywał mnie w singlowej odsłonie, natomiast jeśli chodzi o dłuższe wydawnictwa było już gorzej (bo np. Classixx radzą sobie na obu polach świetnie). Na razie mój sąd opieram wyłącznie o wydany w 2014 roku debiut Down To Earth, bo całkiem możliwe, że w tym roku wszystko się odmieni, co pokazuje ujawniony niedawno singiel "Arty Boy". Przy wokalnym wsparciu Emmy Louise udaje się wykreować synth-popowy song dający jasno do zrozumienia, że wakacje już się rozpoczęły: skaczące plamki syntezatorów, funkowa gitara i melancholijne podśpiewywanie w refrenie (przypominające, że nic nie trwa wiecznie, heh) to jakby nie patrzeć udana i sprawdzona recepta na letni kawałek do zapętlania. Pozostaje trzymać kciuki i wierzyć, że duet utrzyma poziom i kolejny longplay będzie udany. –T.Skowyra