W - Lista Carpigiani

Komentarz czytelnika (Łukasz Łachecki): Jeśli dobrze liczę, to Will Westerman opublikował w tym roku 6 piosenek. Jaką wyobraźnią musi być obdarzony ten 26-letni eks-nauczyciel z ADHD, jeśli efekciarskie porównanie "Arthur Russell w studiu z Joni Mitchell i The Blue Nile" zaledwie napoczyna temat każdej z tych meandrujących, nieskazitelnie pięknych kompozycji? Masujący mózg chybotliwym, quasimotorycznym bitem "Albatross" nie jest wyjątkiem w tym wiekopomnym zestawie - dajcie znać, kiedy pomyślicie „wiem już o tej piosence wszystko”. Końcówka firmowego, podszytego (delikatnie "ejtisowymi" dla odmiany) syntezatorami outro przypomina mi "Nothing But Net” Hoops, co również znalazłem kozackim. Do końca życia będę ze wzruszeniem wypatrywał wszystkiego, czego dotknie ten typ – już sobie na to zapracował.

Jessie daje sobie na chwilę spokój z sade'owym contemporary popem i idzie w tany. Ware ponownie odnajduje w sobie naturę house'owej divy i strzela popisy na madge'owym, post-discowym bicie w sam raz pod voguing. Jeśli nadgodziny, to tylko takie!

Pierwszy hip-house w Polsce. Wiktor w duecie z MVZR wykminili naprawdę świetny, poptymistyczny rap, który świeci wszystkimi kolorami tęczy. Staples czy GoldLink zabiliby za ten bit, ale nawijka też niczego sobie, choć mi najbardziej wchodzą partie wokalne. Słuchajcie tego, bo samo dobro.

Jeden z ciekawszych polskich tercetów znowu odrestaurowuje popowe konstrukcje z lat dziewięćdziesiątych. WFH w "Warm Farewall" odświeżają r'n'b/soulową formułę, nadając jej nostalgiczno-wschodnioeuropejskiego charakteru. Syntezatorowa, melancholijna podróż w nieznane.

Kaja Klimek: I na dzień dobry wałek Wednesday Campanella. To był najlepszy koncert, na którym nie byłam na Offie w tym roku. Zostałam na Aurorze i słuchałam piosenek o zwierzętach zamiast słuchać o zwierzętach, księżniczkach i koniu Melosie. Żałuję do dziś i słucham na ripicie.

Poboczny projekt Jorge'a Elbrechta (no dobra, lider zespołu Jack Tatum też ma tu swoje zasługi :>) nadal jest w znakomitej formie. Ejtisowy, polichromatyczny synth-sophisti-pop WN wciąż ma w sobie wiele uroku. Jedynym nowym elementem w tej miłej dla ucha, syntezatorowej układance jest chropowaty, zgrzytliwy riff, który dodaje kompozycji sporo wyrazistości.

Jack Tatum tym razem wyskakuje z kunsztownym, podszytym wajbem lat osiemdziesiątych synthwave'em wyprodukowanym z wielkim pietyzmem (selektywność!) przez niezwykle zapracowanego ostatnio Jorge Elbrechta. Egzystencjalny smutek zaklęty w songwriterskim krysztale.