D - Lista Carpigiani

Co prawda lato dawno już się skończyło, ale ja wciąż nadspodziewanie często wracam do tego przyjemnego, niepozornie przebojowego wakacyjnego jointa. Tylko jakie wearing nothing? Obecnie to raczej sweterek w serek.

To chyba jedyny rzetelnie rozpisany numer na prześmiewczym, wypełnionym po brzegi suchymi żartami albumie Alejandra Cardenasa, którego z tylnego siedzenia wspomaga utalentowany pan Elbrecht. Gdyby było tam więcej takiego inteligentnego, iskrzącego pomysłami post-disco, to pewnie byłaby to moja płyta roku. A tak, zostaje mi tylko ta poptymistyczna reklama OZE na 9.0.

Romantyczny, lekko smutnawy lo-fi house autorstwa znanego amerykańskiego komika pozwala bezboleśnie wtulić się w kocyk nostalgii. Kto się nie wzrusza, ten najpewniej z policji.

Maxwell kłania się w pas, D'Angelo też z uznaniem kiwa głową. A ja po prostu ripituje z uporem maniaka, wam również zalecam.

Owszem, "Passionfruit" zajebiste, jednak moje serce skradła dopiero ta zmysłowa, wydelikacona kołysanka do snu w luksusowym penthousie. Wiecznie niezaspokojona potrzeba bliskości w czasach Tindera, czyli typowa drake’owszczyzna, tym razem subsydiowana jamajską rytmiką przefiltrowaną przez deep house'owy powab.