Niemal wszystkie muzyczne media zelektryzował powrót Anthony'ego Gonzaleza. Szanuję kolesia, ale pamiętam, co wyczyniał na Hurry Up, We're Dreaming, stąd info o nowym longplayu przyjąłem dość obojętnie. Natomiast po zapoznaniu się ze zwiastunem Junk, trochę zaczynam mieć cały ten comeback w dupie. Co to ma być? Intro "Do It, Try It" to jakaś parodia-padaka, podniosły refren boli niemal fizycznie, a śmieszno-pretensjonalny przerywnik na 1:51 jasno daje do zrozumienia, że Gonzalez jest totalnie zagubiony jak dziecko we mgle. Cóż mogę dodać? Nie warto było zrobić nic... co by... się... –T.Skowyra

Miejmy nadzieję, że wykres osiągnięć Mikromusic nie przypomina wizualnie krzywej Gaussa, a bardziej jednak sinusoidę, na której cudowna "Chmurka" i sięgająca dna "Krystyno" pełnią funkcję przeciwnych amplitud. Nie wiem, co tu jest najgorsze – topornie wmiksowane, pseudojazzowe klawisze, żenująca próba osadzenia neurozy OK Computer w niby-zabawnym kontekście ona-on-jego stara czy może okropne linijki, mogące spokojnie stawać w szranki z radosną twórczością The Dumplings. Wrocławianom polecałbym jednak celować w zwiewniejsze kawałki, wychodzą im znacznie lepiej. Jedyny plus, że na oczyszczenie odświeżyłem sobie "Paranoid Android" – nadal jest wybitne, Krystyna potwierdzi. –W.Chełmecki

Zabawne, że całą recenzję tej płyty da się zamknąć w jej dwóch tytułach – roboczym 74 Is The New 24 (tak określano płytę przed premierą) i finalnym Déjà Vu, pod jakim trafiła do sklepów. Dziadek Moroder pokazał, że umie tak jak jego wnuki, a efektem jest zbiór przypadkowych, nudnych, typowych EDM-popowych łupanek, które sprawiają wrażenie, jakbyśmy już je kiedyś słyszeli (nie wspominając nawet "Tom’s Diner"). Jedyny utwór z tej płyty, który warto znać, to numer z Kylie. –K.Babacz

Ciekawostka: według marketingowych podań "celem projektu Męskie Granie jest zachęcenie słuchaczy do muzycznych eksperymentów". Czytasz to zdanie, a potem patrzysz na line-up tegorocznej edycji: Brodka, Fisz, Hey, Smolik – zatwardziali i obecni na scenie od x lat. Potem zapuszczasz "Armaty", które brzmią tak samo jak kolejna wariacja na temat jingla z Trójki zapowiadającego trasę (zgadnijcie, po jakich rejonach poruszał się zeszłoroczny "Elektryczny"). Muzyczny eksperyment, ja pierdolę, chyba na pamięci krótkotrwałej. W Męskim Graniu bez zmian. –R.Gawroński

Moja bardzo dobra koleżanka powiedziała kiedyś, że lubi Mumford & Sons, bo to taka piękna, inspirująca muzyka drogi. Oj dziecinko. Drogi to jest czas, jaki straciłaś na słuchanie jednego z najgorszych zespołów na świecie. Na Wilder Mind Marcus Mumford skumał, że trochę słabo grać całe życie na banjo, więc schował je do komody i chwycił za jedyny słuszny instrument: gitarę elektryczną. No dobra, chwycił za nią już wcześniej, ale to i tak nie ma żadnego znaczenia, kiedy pisze się jedne z najgorszych piosenek na świecie. Jest wygrzew, są z punktu widzenia popkultury gallagherowskie inklinacje, jest "flircik z elektroniką", nie ma za to choćby sekundy, w której ten przychlast w wieśniackiej czapeczce i obleśnej koszulce na ramiączkach jest w stanie mnie zainteresować. No ale tak to już jest, kiedy jest się jednym z najgorszych songwriterów na świecie, c’nie? –W.Chełmecki