Myślałem, że Abel Tesfaye wciąż wypuszcza swoje "intymne jointy", których raczej nie ma co sprawdzać, a tu gość mnie trochę zaskoczył. Zamiast zamulającego alt-r&b czy czegoś takiego, Weeknd wezwał Maxa Martina i przy jego pomocy wycisnął coś, co wypada całkiem w porządku, stawiając na bardziej dance'ową optykę. Wiadomo, nie wydarzyło się tu nic nadzwyczajnego, ale "Can't Feel My Face", to lepsze od podlizywania się gimbusom. No i może Chapter III, czyli zapowiadany longplay, nie będzie tym, z czym wcześniej kojarzył się wszystkim ten kolo. –T.Skowyra

Srogo się zawiodłem tym albumem. Brawurowe melodie "Swirl" zapowiadały rzeczy wielkie w shoegaze’owej skali roku, a tymczasem mam wrażenie, że Szwedzi na tym półgodzinnym krążku grają w kółko jedną piosenkę i to na dodatek umiarkowanie lotną. Wciąż te same progresje, wciąż te same twee-popowe hooki nudzące się po jednym odsłuchu i kupa energii, która nie znalazła dla siebie kupy pomysłów. Wiadomo – w kilku miejscach ("0700", "Dishwasher") chce się rzec "fajne", ale w ogólnym rozrachunku nie ma tu nic nadzwyczajnego i ostatecznie po Last Forever pozostanie mi jedynie promujący singiel i nieprzyjemne uczucie goryczy w ustach. –W.Chełmecki

Kolejny raz (po Essa Sound…/Bóg Jest Miłością) bliźniaczy patent – dwupłytowe wydawnictwo i zauważalny dysonans pomiędzy treścią pierwszego krążka a tematyką drugiego. Mówiąc najprościej – swawolna teologia, narkotyczny messiah-rap na pierwszorzędnych bitach Matheo w wersji XXL (dosłownie). Szalikowcy szczecińskiego gracza będą wniebowzięci. Malkontentów natomiast zniechęci długość omawianego materiału, bo auto-tune'owane ćpuńskie jazdy Winicjusza to zdecydowanie nie sielskie dożynki powiatu kaliskiego. Dzisiejszy Wini to już nie ta sama charakterystyczna dla poprzednich płyt pokręcona weiningerowska mizoginia, której nie powstydziłby się sam Świntuch (w moim odczuciu Tymon zawsze stanowił dla reprezentanta Stoprocent swoistą inspirację). Teraz mamy po jednej stronie przede wszystkim bogate w metafizyczne melodeklamacje sacrum-piosenki: "Głodny Duch", "40 Dni", "Przepraszam Boże", "Proszę Cię Boże", zestawione na zasadzie kontrastu z kolejnymi dziesięcioma stricte imprezowymi bengerami, dla których słowa kluczowe to: rapujący freak-impertynent, arogancja, buńczuczność, inteligentny prymitywizm. Dodajmy do tego jeszcze kilka bombowych, nietuzinkowo złożonych indeksów traktujących o szeroko pojętej kondycji świata i egzystującego w nim społeczeństwa. Ponoć każdy mężczyzna przeżywa kryzys wieku średniego na swój sposób, ale Bartków zdecydowanie wymyka się wszelakim kategoryzacjom. Stąd jeśli kochasz tę postać, kciuk w górę. Nie przepadasz? Oczywisty minus. Z mojej strony ten pozbawiony ryzyka osądu złoty środek. –W.Tyczka

"F Q-C #7" w żaden sposób nie zmienia artystycznego statusu Willow. W dalszym ciągu jej najlepszym kawałkiem pozostanie (wydany pod szyldem Melodic Chaotic) "Summer Fling", a tym najbardziej znanym debiutancki "Whip My Hair". Przede wszystkim brakuje mi tutaj jakiegoś bardziej wyrazistego fragmentu, najlepiej refrenu lub mostka, który stanowiłby urozmaicenie dla tego ascetycznego, jednostajnego beatu (fajnie rozlewające się plamy synthów i ciekawie wchodzące w interakcje z główną linią chórki to zbyt mało). Warto bliżej przyjrzeć się wokalom Willow, która nie po raz pierwszy pokazuje, że oprócz ucha do niezłych podkładów, posiada też nieprzeciętne warunki głosowe i poczucie rytmu. Szkoda tylko, że "F Q-C #7" przypomina mi bardziej solidny skit niż pełnoprawny singiel. –M. Lewandowski