Anna Wise – autorka całkiem solidnej, zeszłorocznej EP-ki The Feminine: Act 1, użyczająca też swojego wokalu na płytach Kendricka, najwyraźniej postanowiła poszukać nowych form wyrazu. Tym razem porzuca krzykliwe, feministyczne hasła, opuszcza transparenty trzymane na sztorc nawet w towarzystwie ballad i udaje się na plażę, gdzie w towarzystwie dżezawego, przestrzennego popu, w spokoju może oddać się sielankowym wizjom kobiecej solidarności. Dotychczas waleczne r&b teraz nabiera ogłady, spokojny soulujący wokal kreśli całkiem chwytliwe melodie podparte ambientowym synthem i saksofonem. Choć może przydałoby się tu trochę więcej wyrazistości, to w ogólnym rozrachunku "Coconuts" prezentuje się dosyć niebanalnie i zasługuje raczej na pochwałę. –J.Bugdol

Jeśli macie dość "memów" z San Escobar i czujecie zażenowanie słuchając singla Ekskluzywnego Menela (...), to mam dla was gościa z Meksyku, który potrafi pisać piosenki. Jego "Changes" to soft-rockowa pocztówka mająca w odwodzie trochę disco-funkowego żywiołu (powiedzmy, że ze strony Jacko), ale i trochę wyrafinowanego songwriterskiego zaplecza od takich Hall & Oates powiedzmy. Dzięki tym częściom składowym Wet Baes potrafi napisać refren, który będzie wam się chciało nucić i pewnie nieraz do niego wrócicie. Czy coś w sam raz dla niebieskookich białasów lubiących od czasu do czasu poskakać na parkiecie. Obczajcie typa. −T.Skowyra

"Ej, dobra", wiem, co sobie pomyśleliście, jak przeczytaliście pseudonim typiarza. Wazonek? Że co, kurwa? Wazonek? Serio? Serio. Ale luzik, to nie jest żadna nowa lamerska niezal gwiazda z PL, jakich ostatnimi czasy się tu narobiło. Adam Wazonek jest z Kanady i podsłuchuję go sobie już od jakiegoś czasu (wam też zalecam, bo na przykład ma jeszcze taki projekt jak Soliterre). A co najważniejsze, kolo jest całkiem ogarniętym songwriterem zaciągającym dług w ejtisowym sophisti-popie. Ale nie tylko. Bo weźmy jego najnowszy numer, czyli "Christine": referencje wprost padają na 70sowy soft rock i takich kolesi jak np. Todd Rundgren czy przede wszystkim Steely Dan (no przecież, że refren, że solo). No i ogólnie trochę tu beachboysowskich harmonii i beatlesowego powabu. Sami posłuchajcie jak wyrazisty to song. No i sprawdzajcie, co wyroście z tego Wazonka, bo kolega może jeszcze wszystkich nas bardzo mile zaskoczyć. OBY. –T.Skowyra

Zauważyliście, że ostatnimi czasy często piszemy pozytywnie o nowych polskich numerach? Jeśli nie, to sprawdźcie nasze archiwum i dopiszcie sobie w głowie kolejny zdecydowanie udany numer z naszego chorego kraju. Tych kolesi już powinniście kojarzyć, bo zaprezentowali się z dobrej strony przy okazji singla "Careless", potem była EP-ka Time To Waste, a teraz wracają z nowym numerem i nową panią na wokalu, bo tym razem za śpiew odpowiada Ptakova (w presskicie napisano: "SOXSO, współodpowiedzialna za utwór «Lawina» projektu PIONA") i co warto odnotować – piosenka jest w całości po polsku. A jeśli chodzi o samą "Metaforę", to jest to ten rodzaj polskiego popu, który jeśli leciałby gdzieś w dużej rozgłośni radiowej, to raczej nie zmienilibyście stacji tylko podkręcili głośność. Może nie ma tu jakichś fajerwerków, ale za to są rozgrzewające linie syntezatorów, całkiem nośny refren i naprawdę sprawna produkcja. No i jak ładnie zaśpiewany. Jeśli Women For Hire się nie pogubią po drodze (w co wierzę), to będzie z nich spory pożytek. –T.Skowyra

Zorientowani wiedzą, że to nie pierwszy raz kiedy Vanessa White i Chloe Martini łączą siły. Artystki działały już wspólnie przy okazji EP-ki Brytyjki, Chapter One, na którą trafił wyprodukowany w zeszłym roku singiel "Relationship Goals" – zgrabny kawałek gęsto zaaranżowanego, płynnego r&b, który zdradzał wiele produkcyjnych sztuczek Anny Żmijewskiej i rozbudzał apetyt na więcej. Dziewczyny musiały się polubić, bo oto Vanessa wypuszcza follow-up. "Low Key" z featuringiem Illa J'a jest bardziej zwarty i rytmiczny, a Vanessa czuje się w tej odsłonie bardziej jak Amerie. Numer jest dużo luźniejszy, nastawiony na chwytliwość, a nie tropienie ulotnych stanów emocjonalnych, co podkreśla obowiązkowa raperska zwrotka. Refren może nie wgryza się tak jak ten w "Lipstick Kisses", ale w tej zwiewnej, słonecznej otoczce stara się zrobić z piosenki hit. Chyba mamy tu wczesną zapowiedź wiosny z Chapter Two. –K.Pytel

Prowadzony wspólnie z Tracey Thorn legendarny projekt Everything But The Girl to ledwie wycinek artystycznych dokonań Bena Watta – fantastycznego songwritera, ale również didżeja, prezentera radiowego, pisarza oraz gościa realizującego się przez lata zarówno na poletku szeroko pojętej elektroniki, jak i współpracującego z takimi tuzami, jak chociażby Robert Wyatt czy David Gilmour. Trzeci album Brytyjczyka możemy rozpatrywać niejako w kategoriach Hendra-bis, bo stylistyczne poczynania Fever Dream nie odbiegają za bardzo od zacnej poprzedniczki. Ta próba przekonuje mnie jednak odrobinę mniej, jednak sytuacja rozbija się o detale. Ale nie czepiam się mocno, gdyż Watt po raz kolejny serwuje nam wieczorny, nastrojowy indie-pop najwyższej próby, który spodoba się zarówno statystycznemu czytelnikowi Porcys, jak i wychowanym na Trójce. Rozpoczynające wydawnictwo "Gradually" spokojnie mogłoby znaleźć się na ostatnim albumie Jima O’Rourke’a, podczas gdy drugi w kolejności numer tytułowy mruga w kierunku wzruszających wyznań Billa Callahana.

Jednak świetnych numerów jest tutaj zdecydowanie więcej. Ot, weźmy choćby przypominający dokonania Karate "Faces Of My Friends", soft-rockowe "Never Goes Away" czy wsparty przepiękną basową linią, przywodzący na myśl jazzujący, kameralny pop Johna Martyna "Running With The Front Runners". Osobne słowa uznania należą się Bernardowi Butlerowi (ex-Suede), bo również dzięki niemu brzmi to wszystko jak brzmi. Fajnie jest posłuchać czasem płyt, które urzekają swoją szlachetnością i bijącą po oczach mądrością. Fever Dream takie jest. –J.Marczuk