SPECJALNE - BRUDNOPIS

Trudno było przesłuchać tę płytę, serio. Nie dlatego wcale, że jest słaba, choć że jest, to ocena na górze zdradza. Odbiór utrudniała perspektywa napisania z niej recenzji, wyłapania jakichś bardziej fajnych czy też mniej niefajnych momentów. Kolorystyka czarno-białej fotografii normalnie, grzebanie w mule rzecznym gdzieś na Alasce, bo ktoś znalazł grudkę złota. Podobno ktoś znalazł. Ja nie bardzo. Znalazłem zbudowane na tej samej zasadzie numery, z identycznie brzmiącymi gitarami, perką nadużywającą fajnych skądinąd, ale zjechanych już nieco w tym kontekście schematów z akcentami hi-hatu na parzyste ósemki (wiem, nie tak dawno chwaliłem za to The Killers, ale kontekst panowie, kontekst był inny) i wokalem rozemocjonowanym do wyrzygania.

Teraz zaś uważnie – wzniosę się na szczyty relatywizmu moralnego. Tę płytę można lubić. Analitycznie – ja znam gości, którzy są w stanie poskakać do automatu perkusyjnego. Znam gości, którzy skacząc doznają. Nietrudno mi więc sobie wyobrazić typ idealny człowieka, który dozna jak mu włączę dajmy na to Groove Agenta. Chłopcy z WAS dodali do tego parę melodii (których co prawda nie odróżniam, poza "Textbook" – jednym z najgorszych numerów wszechczasów, na dodatek z nierówną gitarą – ależ nie ma za co). Nie jestem pewien, ale do tego są też chyba jakieś programy. Zasługa We Are Scientists polegałaby więc jedynie na dodaniu wokalu (karaoke?) i odpowiednim image’u, który wszyscy zapewne już się domyślają, jaki jest (tak, oni są z NY). 2.1 z dedykacją dla tych, którzy doznali. Yo!