SPECJALNE - BRUDNOPIS

Hej, pamiętacie taki moment w swoim życiu, w którym po raz pierwszy konfrontowaliście swoich rodziców z nowymi znajomymi? Wiecie jak to jest, jak rodzice (oczywiście starając się być zgodnie z trendami "na czasie"’) starają się pokazać, że są "spoko" albo "elo" niekiedy naśladując na przykład młodzieżowy slang? Hej, otóż podobnie jest z najnowszym, dziesiątym już, studyjnym albumem brytyjskiej legendy synthpopu, Pet Shop Boys.

Puszczeniem oka dla znawców współczesnej sceny muzycznej są przede wszystkim zaproszeni goście. Są to postacie z kompletnie różnych bajek, sami spójrzcie – Johnny Marr (chyba postanowił dorobić w przerwach pomiędzy niszczeniem legendy Modest Mouse, hehe), Owen Pallett i Fred Falke (tak, tak, ten sam). Wyobrażaliście sobie współpracę tych trzech panów przy albumie jednego zespołu? Nawet jeżeli nie, to fakt że spotkali się przy albumie Pet Shop Boys jest tu chyba najmniejszą niespodzianką. Pomimo tych oczywistych prób zyskania aprobaty fanów współczesnego popu nie udało im się ukryć jednego – kurde, przecież o sile tego zespołu nadal stanowią dwaj goście odpowiedzialni za "It’s A Sin". Mogą zatrudnić całą paletę pallettów & co., ale ich korzenie ciągle będą w latach osiemdziesiątych i basta.

Dziwne (i smutne) w najnowszym albumie PSB jest to, że zasadniczo brak na nim ewidentnych highlightów. Nawet takich z pogranicza guilty pleasure, na które w skrytości ducha liczyłem. No co, to po prostu 11 utworów ze "starą duszą", przystosowanych odpowiednio do dzisiejszych czasów dzięki odpowiednim zabiegom studyjnym. "More Than A Dream" obudzi wasze nostalgiczne wspomnienia za latami osiemdziesiątymi i może przekona was do posłuchania rzeczy nagranych przez Pet Shop Boys pod koniec tamtej dekady. I jeżeli dzięki Yes ludzie wrócą do pierwszych płyt zespołu, to naprawdę będzie to jedyny sukces tego albumu. Młodzi najnowszego wydawnictwa nie pokochają, starsi (to znaczy rodzice) raczej będą wspominać szalone baunsy przy Actually czy Very. I niech tak zostanie.