SPECJALNE - BRUDNOPIS

Powiem tak: gdybym pasjonował się estetyką trzasków, szumów, szmerów, zgrzytów, chrzęstów, mruków i obłąkańczych deklamacji, które to wspaniałe środki wyrazu zdaniem pewnych recenzentów defaultowo wpływają na podwyższenie poziomu muzyki, to pewnie bardzo by mi się Rozewie spodobało. Bo to właśnie świetna płyta z szufladki, która mnie kompletnie nie zajmuje. Mam inne wyobrażenie o przełożeniu "choroby", "narkotyczności", "lo-fi", "transowości", "mroku" i "awangardy" na dźwięk. Choć obiektywnie, poza może kilkoma grafomańskimi wersami i brzydką okładką, nie mogę się do niczego przyczepić. Atmosfera onieśmiela gęstością. Ale też z tą Ścianką to ja bym nie przesadzał. Cieślak na każdy "Czarny Autobus" ma dwie "Piosenki No. 3"; na każdego "Pana Planetę" ma dwie "Harfy Traw". Na tym (między innymi) polega różnica.