SPECJALNE - BRUDNOPIS

Jestem zaskoczony. Karate słynęli z tego, że z dużą elegancją poruszali się w zwiewnej atmosferze, ale konkretne hooki zwykły wymiatać, a jazzująca gitarka lidera stała się znakiem firmowym bandu oraz gwarantem jakości. Stąd nie spodziewałem się tak mdłych, bezbarwnych piosenek ze strony Fariny – nie wiem nawet jak tu zabrać się do opisu, skoro wrażenia przypominają obserwację krajobrazu z okna pociągu wolno przemierzającego zbożowe pola Niziny Mazowieckiej. Strona wydawcy sugeruje by skupić się na poetyce tekstów, na co jednak nie mam ochoty, gdy słucham byle jakiego popierdywania, którego skomponowanie powinno zająć Farinie tyle co umycie się pod pachami.