SPECJALNE - BRUDNOPIS

Żeby z powodzeniem grać folk trzeba mieć w sobie cos z magika, coś z kaznodziei, coś z porzuconego lovera, coś z bohatera kreskówki, cos z podróżnika etc. Obawiam się tymczasem, że wizja folku nowojorskiego tria Dust Dive opiera się na znacznie prostszych zasadach – siadamy i gramy. Ok., tak naprawdę to kwestia specyficznego daru, a nie decyzji, w każdym razie chłopaki pomimo starań nie wykazują się nim. Parę razy wyjdzie im dobra kompozycja (opener super), zadziałają czasem nostalgiczne smyki albo akordeon, ale razi brak naturalności, nic tu się nie unosi w powietrzu. W najlepszych momentach brzmi to jak mniej awangardowe Coco Rosie albo mniej pątnicze Baptist Generals.