SPECJALNE - BRUDNOPIS

Nigdy jakoś nie mogłam zostać wielką fanką Björk (podobnie jak nie potrafię zostać fanką Sigur Rós). Zdecydowanie wolę Matthew Barneya (Cremaster wymiata), a Drawing Restraint 9 to właśnie film będący wynikiem małżeńskiej kolaboracji tych dwojga, Björk i Barneya znaczy. Film pewnie ładny i chciałabym go zobaczyć, a płyta jakoś nie zachwyca mnie. Sam potężny, oryginalny głos, nawet najdoskonalsze nim operowanie nie jest tym, czego szukam w muzyce. Może to być ciekawostką, ale nie potrafię się tym cieszyć.

Ale zaraz, po kolei, bez uprzedzeń, co my tu mamy? Pierwszy kawałek, z udziałem Willa Oldhama zresztą. Dzwoneczki, organy, dzieci, klimat jakby kolędowy tych piosenek w ogóle, jedna kolęda jest nawet czysto wysapana (nieodparte niekiedy skojarzenia z kreskówką o kreciku, proszę wybaczyć brak wzniosłości), a w "Ambergis March" to, uwaga, pobudka, naprawdę ślicznie dzwoni. Potem Björkowe chórki a capella, potem coś jak muzyka do National Geographic, potem śpiewy japońskie, zresztą ponoć wykonane po konsultacjach z nauczycielem z tak zwanego teatru No...

Słuchanie większości tej płyty polegało dla mnie na zastanawianiu się, czy to jest za nudne, czy za trudne. Rozumiem, japońskie tradycje, instrumenty, starania, ćwiczenia, przecież jakaś łatwizna żadna to nie jest, ktoś tu się znał na tym, ale czy da się tego słuchać, czy w ogóle trudności, nawiązania kulturowe, w ogóle jakaś "warstwa intelektualna muzyki" usprawiedliwia bezpośrednie znudzenie słuchacza? W tym wypadku zwłaszcza tego nie obeznanego zbyt wnikliwie z tematem Japonii i znającego ją raczej z kreskówek? Podsumowując i ogólnie mówiąc to, jak to piszą w "Gazecie Telewizyjnej": "dla wytrwałych". Ja kupuję "Ambergis", reszty nie. No, ale to w końcu muzyka z filmu, trzeba brać poprawkę na to, że nie jest to coś samodzielnego, co nie zmienia faktu, że trzeba brać to pod uwagę także przy wydawaniu kasy na płyty. Dla wielkich fanów Björk i Japonii.