Jessica przygotowała na swoim trzecim albumie coś miłego dla wszystkich wrażliwców zasłuchanych w cichych i spokojnych dźwiękach akustycznej gitary. Gdyby uprościć sprawę maksymalnie, to można powiedzieć, że Jessica Pratt jest taką mniej epicką i bardziej nieśmiałą wersją Joanny Newsom. Zwróćcie uwagę na jej specficzny, smutno-słodki głosik, który delikatnie układa się na czułych nocnych balladach i będziecie wiedzieć, o co chodzi. A poza tym łatwo zasłuchać się w intymnych opowieściach songwriterki: rozczulającym "Fare Thee Well", kruchą miłostką "Here My Love" czy wspomaganym skrytymi smyczkami "This Time Around". Oczywiście zachęcam do zapoznania się z całym Quiet Signs, przy którym można się nie tylko uspokoić, ale i rozmarzyć. -T.Skowyra

Proszę państwa, miło mi Was powitać w corocznym muzycznym kąciku Basinskiego. Podwójną gwiazdą dzisiejszego show – niektórzy, wtrącą, że już nieco martwą* – zostają czarne dziury. A dokładniej: olśniewający spektakl oraz efekt ich burzliwego romansu skończony monumentalnym, kosmicznym zespoleniem. I niech ktoś wskaże mi z tego powodu wdzięczniejszy temat na nową ambientową epopeję. Ślad ich grawitacyjnych falowań wynikły z ich zderzenia, przetłumaczony na dźwięk, który w wyniku pracy Williama, przetransportowany zostaje na muzykę. Kolejny Basinski, kolejny niezwykle plastyczny kontekst, i kolejny przyzwoity album. Cieszy mnie, że pochodząca z Houston supergwiazda gatunku nie idzie po linii najmniejszego oporu, nie bawiąc się w podniosłe sentymentalizmy spod znaku dokumentalnych tasiemców starających się swoim patosem wołać głośno – patrz synu, nauka i duże odległości, pochyl głowę przed jej majestatem! Nie. On Time Out Of Time zostaje obdarte z nadmiernej uczuciowości, skupiając się na surowym, niemal pozbawionym intelektualnego naddatku czy struktury, samplu. Z niego to właśnie formułują się niepokojące drony, wzbogacone cyklicznym uderzeniem, działającym intensywnie na podświadomość, aby pod koniec albumu skusić się jednak na doprawienie ich nienachalnym cukrem melodyki. Udane to dzieło, możliwie bardziej traktowane, jak ciekawostka niż coś porażającego i pełnoprawnego. Wciąż jednak, warto sprawdzić. −M.Kołaczyk

*śmiech z offu

Tip Of The Sphere to album dla podróżnych, którzy z sentymentem przyglądają się także pejzażom wspomnień, dla wrażliwych na detale tułaczy. Cass McCombs zgrabnie operuje swoimi dylanowskimi inspiracjami, jednakże na bluesie nie poprzestaje. Brzmienie uzupełniają nuty folkowe i psychodeliczne, chociażby solówka w closerze o tytule z wolna tłumaczonym jako "Pijak". Kawałek "Sleeping Volcanoes" w rytmie na dwa każe przestępować z nogi na nogę, wzywając koniec świata, a "American Canyon Sutra" jak ciemna chmura wznosi się nad głowy wędrujących słuchaczy, krytykując realia Stanów Zjednoczonych. Znajdzie się tu też wzruszający "Tying Up Loose Ends", w którym McCombs osiąga szczyt sentymentalizmu, wspominając krewnych, podczas oglądania ich starych zdjęć. W na pozór spokojnym krążku kryje się pełna paleta uczuć. Wydaje mi się, że warto przyjąć zaproszenie na tę pieszą przygodę. – N.Jałmużna

Octa powraca z EP-ką, która przyda się każdemu, kto chciałby to powiedzieć, ale się wstydzi. For Lovers wykłada karty na stół już w pierwszym kawałku, deep house'owej balladzie "I Need You", w której tytułowe słowa meandrują z przykrytym pod warstwami dźwięku: "You mean so much to me". Echo tego wymownego lirycznie początku prowadzą błogie melodie oraz bynajmniej nieusypiające, acz wciąż czułe bity kolejnych utworów. "Bodies Meld Together" zaprasza do pląsania, wyklaskując rytm hi-hatem, który zagrał główną rolę w ociężałym "Fear" przy okazji Come Closer, a wtóruje mu zmysłowy, najtisowy wokal. Lekkości tym zwierzeniom nadaje subtelny "Loops For Healing", który maluje tropikalną pocztówkę, postukując w tle na bębenkach, czy nawet kokosach. Słowem, Octo nagrała peak randki i umiejętnie rozłożyła ciężar romantycznej deklaracji. Dzięki Maya, lepiej bym tego nie ujęła. –N.Jałmużna

Skandynawski producent oferuje nam produkt utkany z interesujących paradoksów. Niby mamy do czynienia z mikstejpową formułą, ale jednak kreującą spójną wizję cyberpunkowej dystopii, a wszystkie te mechaniczne post-industrialne struktury, całkiem zgrabnie opowiadają o ludzkich uczuciach. Varg powrzucał do gara wszystko, co miał pod ręką od ambientu do autotune'owej ballady i jakimś cudem przygotował zjadliwą potrawę. Oczywiście pod warunkiem, że lubicie smak mocno komiksowego techno. –Ł.Krajnik

Już gdzieś niedawno pisałem państwu, że na swój sposób fascynujące zjawisko vaporwave'u postrzegam też jako lekką ściemę – każdy bez absolutnie żadnego wysiłku może być "kompozytorem" vaporwave'u, bo wystarczy tylko "trochę zwolnić, trochę przyspieszyć" i voilà! Stąd właśnie mamy miliardy efemeryd, które dłużej zastanawiają się nad nazwaniem poszczególnego tracka niż nad jego muzycznym kształtem. ALE spójrzmy też na tych, którzy działają dla dobra vaporu – tu wskazałbym chociażby na Denysa Parkera, który już od ładnych paru lat (od ponad dekady!) dba o renomę projektu 18 Carat Affair. Można go doceniać za trzymanie się własnej stylówki (spójrzmy chociażby na estetykę czającą się na okładkach), konsekwencję w działaniu, ale można za sam towar, którego dostarcza: Spent Passions 2 to wiarygodna vaporwave'owa odyseja spotykająca na swojej drodze new-age ambient ("Microinequities"), klasik vapor-pop ("Pretending That It's Not" albo "More Wishes"), Dam-Funka w lo-fi'owym płaszczu ("Love You Live Before" albo "Fata Morgana"), czarujący light-IDM ("Corporate Warrior"), sporo Arielowej fantasmagorii ("Dear Katherine Clair") i masę wycezylowanych narracyjnych vapor-szwów wykradzionych zapewne z przepastnego katalogu popu lat osiemdziesiątych. I przynajmniej w tym momencie nie czuję się oszukany, tylko zwyczajnie cieszę się odsłuchem. Taki vaporwave to ja rozumiem. –T.Skowyra